Za zasłoną

W mroku umysłu zapalone światło
ogrom zniszczenia wydobyło, zgasło.

Wtedy zabiła po raz pierwszy.

Mamo, zaczekaj, czy nie chcesz mnie jeszcze?
Poczuj, jak rosnę, twoje ciało pieszczę…

Zabiła po raz drugi.

Bez przemyślenia, pod naporem chwili,
gdzie w tym momencie bliscy się zgubili?

Po raz trzeci.

Wyschły łez ślady, lecz nie blizny duszy,
których następne nie ma siły kruszyć.

Raz czwarty.

Później nietrwałą, nieprawdziwą miłość,
zdjęcie USG szybko przepędziło.

Piąty.

Radość z szóstego podświadomie grzebie
w trumnie sumienia i zabija

siebie.

autor

Zofia255

Dodano: 2007-02-05 00:00:40

Ten wiersz przeczytano 680 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie