zaczarowana koniugacja

Jak zwykle bdb wiersz,
cóż to nie zawsze tak jest,
bywa, że mimo, iż ten czas przeszły jest zakodowany i
pomimo pewnych historii, czasem tępimy noże przed
czymś co nas zatrzyma, albo przed ludzką traumą, która
bywa, że wyciąga pazur, by odreagować nadmiar złych
spraw życiowych.
Poza tym nawet, jeśli sami do końca się z tym nie
najlepiej czujemy, podkręcanie złych emocji nie jet
fajne, choć faktycznie są historie o których zapomnieć
się nie da, ale ponoć nie można wciąż wyciągać
kamieni, ale też warto od dechy do dechy - być tam
gdzie się nie czuje dyskomfortu,
ale jesteśmy ludźmi i emocje biorą w nas górę, nie
jest to wcale automatyczne działanie,
dlatego bywa, że zachowujemy się tak czy inaczej, może
nawet z pozoru dziwnie...
Pozdrawiam Elu serdecznie.

nauczył nas świat doskonałości i dążenia do niej a
pomiędzy...dusza łka. pozdrawiam noworocznie

Przypisuję się do tekstu pana Tadeusza Grzywacza.

Tadeuszu, dziękuję za ciekawy komentarz. Pozdrawiam
serdecznie :)

:)

Wyuczone nawyki to jeszcze
nie życie. To automat, a człowiek
powinien sam oceniać które nawyki
pielęgnować, a które odrzucać.
Miłego dnia:}

dziękuję, klarysko (pomyślę nad 3-ma kropkami) :)

/a ja nadal udaję
że czas przeszły na kiedyś
(....)
aż oddechu oddechu
aż brak/

Urzekłaś.

Serdeczności, Elu:)

marcepanko, dziękować serdecznie :)

Kasiu, dzięki za zajrzenie :)

Al-bo - właśnie zaczarowałaś znany frazeologizm :)))
Super!

wiersz w dechę!

oddechy do dechy!

i bedzie ok:)

Nauczyliśmy się, więc żyjemy, fajnie, nie myślałam tak
nigdy :)