Mieszkanie - rozdział czwarty....

Ostatni już rozdział opowiadania "Mieszkanie". Niebawem pojawi się tutaj więcej tego typu rzeczy :) Pozdrawiam was serdecznie i przepraszam, że nie zawsze komentuję. Będę w miarę możliwości

Godzina ósma. Słońce powolnie wyglądało zza chmur, a liście pokryły niemal całe ulice i zmoczone od deszczu lepiły się do butów. Mimo wielkiego tłoku było spokojnie; jedni udawali się do pracy, drudzy już od kilku godzin byli na nogach. Najwcześniej wstawali pracownicy fabryki. Jak mówiono o nich: byli to ludzie prości i w swej prostocie czyści, niewadzący nikomu; nie było zgrzytu między nimi, każdy się rozumiał już niemal bez słów - znali każdy swój ruch powolny i szybki, każdy gest wolny i mimowolny, a wszystko to sprawiało, że nie było między nimi czegoś co by powodowało jakikolwiek konflikt. O ósmej wszyscy robili sobie 10 minut wytchnienia na zjedzenie śniadania. Kuba współpracował głownie z Krzyśkiem i Zbyszkiem i z nimi najczęściej spędzał przerwy.
-Te, Kuba, a gdzie się podziewa nasz Mareczek, wiesz coś?- spytał z ciekawością ,,Zbychu’’
-A pieron go wie. Widziałem go ostatni raz tydzień temu w barze i od tamtej pory gdzieś przepadł – odpowiedział Kuba
-Może wyjechał gdzieś do rodziny, czy gdzie? – ciągnął Krzysiek
-Nie miał nikogo, chłopaki. Był tu sam jak drzewo posadzone gdzieś na wzgórzu – stwierdził Kuba.
Chwile milczeli jedząc grubo ukrojone kromki chleba i przepijając ciepłą herbatą z termosu. Ciszę, rozchodzącą się po całym jednym piętrze fabryki przerwał Kuba:
-Myślę, że się już nie dowiemy co się z nim dzieje
- czemu? – spytał Krzysiek
-To niewolnik już. On nie jest niewolnikiem pracy tylko, lecz już własnego mieszkania, życia i siebie samego.. On zapomniał co wolność znaczy, co szczęście znaczy, co spokój znaczy. Jest więźniem, któremu ktoś nałożył kajdany na ręce i nogi. A może , daj Boże, będzie lepiej i wyjdzie na prostą chłopak?

- Oby, panowie, oby – skończył Zbyszek.
Wielu się zastanawiało co działo się z Markiem. Nikt nie potrafił znaleźć odpowiedzi i znaleźć jej nie mógł. Tylko on, tylko Marek wie co mu w głowie siedzi – tak mawiali w pracy. Słońce ginęło z każda godziną i znów nastawała ciemność; ruch na ulicach malał i zostawiał pustkę, która pochłaniała każde ludzkie szczęście, każdy, nawet niewielki uśmiech.
Mijał dzień za dniem i nikt nie znajdował odpowiedzi: Czy Marek wyjechał i zaczął żyć od nowa, z dala od przeszłości, czy w tej przeszłości utonął jak dziecko w wodzie, które nie umie pływać? Po kilku następnych tygodniach domysły i dywagacje ucichły niczym grzmoty burzowe. Została tylko niewiedza, pusta niewiedza, która z każdym dniem pochłaniała już coraz mniej osób.

autor

MarcinKozak

Napisany: 2014-11-14 Dodano: 2014-11-14 15:25:39

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 6

Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie