I zagrzmiał znów Zygmunt

I zagrzmiał znów Zygmunt, obwieścił nowinę, i poszła pogłoska w kraj taka,
Że na Tronie Piotrowym - mamy papieża, rodaka,

I zadrżał komitet, bezpieka się wściekła, sczerwieniał moskal ze złości,
Nie było już w kraju, smutnego człowieka, nie było w narodzie wrogości.

Wybuchła idea niesporna, by naród zjednoczyć upadły,
A każdy wówczas kto Polak, sumieniem rządzić był władny,

Ruszył więc Polak katolik, i ruszył też ten kto nie wierzył,
Duchem wolności natchniony, słowami największego z papieży,

I szedł z godnością na twarzy, a w sercu miał Boga - wyrocznię,
Na bramach zawisły sztandary, stanęły tramwaje i stocznie,

Nie straszne mu były już tanki, nie lękał się krzyży zawieszać,
Bo wiedział że Bóg czuwa nad nim, i ręka Świętego Człowieka.

Ale okrzyk wolności niedługo, na ustach mógł być bezkarny,
Bo stanął na straży generał, mający głos wroni, mocarny,

Polała się krew robotnika, i Ojca łzy się polały,
Na ziemię umęczoną historią, na los Polaka zbolały,

I bronił lud niezłomnie, solidarności ideałów wzniosłych,
Uzbrojony w myśl i słowa, w sercu Pasterza wyrosłych,

A gdy walka dobiegła do końca, i kolor zamieniły sztandary,
Ty nadal uczyłeś nas Ojcze niezłomnych zasad wiary,

Prowadziłeś też inne narody, budowałeś im mosty do nieba,
Jednoczyłeś ludzi, kościoły, byłeś tam gdzie być było trzeba,

Teraz już nie ma między nami Ciebie, lecz dusze nasze nikt nie zmieni,
Bo Ty Ojcze Święty, oblicze odmieniłeś tej ziemi.

autor

Halgor

Napisany: 2005-09-29 Dodano: 2005-12-28 09:38:48

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie