Zagubienie

Czasami gubię się bez odnalezienia
Nie pozostawiam po sobie nawet cienia
Wtedy gdzieś błądzę zamknięta w ciemnościach
Nic nie widzię, więc stąpam po ludzkich kościach
Woda na dnie, dusze toną w zawiłościach

Tysiące jęków przeszywa moje ciało
Cofam się w tył, lecz miejsca jest ciągle mało
Zimne, chude ręce łapią mnie za nogi
Ich krzyk jest cichy, a przede wszystkim wrogi
Oni nigdy nie przekroczą domów progi

Ludzkie szczątki zaczynają ślepo gonić
Nie mam czasu i nie wiem jak się obronić
Kości choćby chciały, nie potrafią mnie czuć
Jedynie gdy im się uda mogą mnie kłóć
I wstęgę nienawiści i radości snuć

Kiedy się tak bez słowa czasami gubię
Jak najszybciej wracam, bo być tam nie lubię
Gdy mówię, że to koniec i słowo daję
Najczęściej znów tam wracam i słowo łamię
Krótko to opiszę - ja poprostu kłamię

autor

Rigel

Napisany: 2003-03-02 Dodano: 2005-06-21 09:00:48

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie