Zagubiona we spomnieniach...

Wiatr codzienności wplótł się we włosy
okręcił się i osiadł cicho…
na policzku mokrym od rosy…
Nieprzychylność losu wyrzeźbiła na twarzy
mapę przeżyć o których nikt nie marzy…

Staję przed lustrem i widzę tylko ludzką obicie
szare ,blade i zgnębione, z którego dawno uciekło życie…
Zamykam oczy i przed oczyma mymi obraz staje,
nagle czuje serca drżenie, ono przeszłość poznaje…

Wtedy tęskni, skomle i skowyczę…
Już nawet jęków tych nie liczę!
Bo rozpacz ogarnia moja duszę,
że jestem , żyję a w sobie się duszę…

autor

@niołek

Napisany: 2006-04-11 Dodano: 2006-04-11 23:28:31

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życzenia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie