Zakątek dobrej nadzei

jest najmniejszy pośród wszechświata
tu dróżki są najkrótsze noce i dnie
od siebie tak podobne

tylko horyzont zmroku snuje
sino- granatowe odcienie
szkicuje kontury wierzb
klony szemrzą brunatnym listowiem
zamrożone zimowym snem śnią

na skarpach leszczyna kołysze warkocze
w seledynowym walcu z wiatrem
niknące słabe słońce
zakrywa gradowa chmura

w oddalonych sadach gołębie
zwołują się na gody wróble przysiadły
na parkanach świergocząc zarażliwie
lasy w barwach szarej mgły

stawy okrążają żurawie głośno krzyczą
budują nowe gniazda w szuwarach
odgłos natury porusza ziemię

budzi się we mnie krzyk

oczy się otwierają
o brzasku gdy spada jedna z gwiazd
wirująca nad domem szukam

na piasku wśród kamyków jej okruchów
ustami łapię oddech wymodlona przestrzeń
z czerwonym słońcem
z fioletowo lazurowym niebem
po którym spaceruje księżyc

wypatrując szczęśliwej godziny
odbicie chmur na szybie
mini świat opisany w zeszycie
i kartki szeleszczą

w zamknięciu tak niespokojnie
a serce życiem oczarowane
woła o łut nadziei

autor

NiebieskaDama

Napisany: 2017-08-31 Dodano: 2017-08-31 16:02:41

Ten wiersz przeczytano 903 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie