Zapach Stokrotek

Miłość, która jest gotowa nawet oddać życie, nie zginie. — Jan Paweł II (Karol Wojtyła)

Kiedyś myślałam że radość mija ze słońcem.
A każda godzina zbliża mnie do smutku.
Że miłość prawdziwa istnieje tylko w bajkach.
Że nie ma szczęścia w księzycu i nocy.

Czasem siedziałam sama na łące.
Wróżyłam samotność z kart i stokrotek.
Liczyłam liście na dębach.
Łapałam motyle.

Umiałam mówić językiem aniołów.
I rozmawiałam z Bogiem czasem.
Kochałam kwiaty.
Bawiłam się trawą.

A czasem nawet zwierzęta rozumiałam.
Choć sama jestem tylko człowiekiem.
Śpiewałam piosenki na łące.
Tańczyłam w słonecznikach.

A pewnego razu szeptając do skowronka.
By mi wyśpiewał piosenkę ulubioną.
Ujrzałam ptaki na bezchmurnym niebie.
I uwierzyłam.

Że nie muszę być sama na mojej łące.
Że nawet tak wolne ptaki łączą się w pary.
I pokochałam Ciebie bez namysłu.
Uwierzyłam w miłość.

I chociaż ja pszczółka maleńka
z kwiatka nie skaczę na kwiatek
To czuję się wolna w Twoich ramionach.
Lecz bezpieczniejsza niż na mojej łące.

Bo nawet tam mi brakowało,
Twojego dotyku i słów wyszeptanych.
Odszedł smutek.
Ty zostałeś.

A teraz... w porcie moim jestem.
W ramionach Twoich.
W objęciach szczęścia.
Z muzyką serca.

I chociaż zostały moje stokrotki,
i słoneczniki, trwawa, i niebo.
To odszedł smutek i pustka odeszła.
Bo Ty tu jesteś... i zapach stokrotek.

Oby nasza nie zginęłą ...

autor

Irish_Night

Napisany: 2007-08-01 Dodano: 2007-08-01 01:31:50

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie