Zapisane (epizod 4-wigilia)

do wigilii sprzątałam sama
chciałam
żeby wszystko było najpiękniejsze
ubrana choinka
mały barwny artefakt
w rogu pokoju

na chwilę wstała
i wtedy życie zaczęło z niej uciekać
pogotowie nosze erka na sygnale

całe moje życie zapadło się
utopiło w pozostałej na tapczanie plamie
jak ogromny klonowy liść

mamo

wigilia z opłatkiem
którego nie ma z kim łamać
zamieć
na podłodze wigilijne drzewko
i kilka rozbitych świątecznych uśmiechów

przewlekły stan zawieszenia
nawet serce przerażone zamarło

autor

Elżbieta21

Napisany: 2009-12-10 Dodano: 2009-12-10 09:55:48

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie