Zapomnienie

Patrzę na rękę, to wystarczy,
pełno jest na niej znaków starczych.
Utrzymać ciężko pióro w dłoni,
do pracy twórczej także skłonić.

Drży jak osika co uwięzić,
zapragnie sploty swych gałęzi.
I nie dopuścić do niszczenia,
chociaż jest pełno tam cierpienia.

Chociaż w niej ogrom tkwi słabości,
rozpaczy dziwnej i żałości.
Która tak woła głosem rzewnym,
los twój człowiecze już nie pewny.

Kiedyś opuścisz ten zakątek,
gdzie koniec nastał, był początek...
Złożysz swe ręce snu marzeniem,
odchodząc w ciche zapomnienie.

autor

Grand

Dodano: 2010-02-26 10:32:42

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie