ŻAR SERCA

Wróciłem,więc czas tu nieco narozrabiać ;)
Wiersz standardowo-pierwsza klasa!
Zabawa symboliką kolorów...
Hmm,czerwień może być symbolem dynamiki,namiętności.
Zakrzepnięta w biel,staje się
czystsza,uwznioślona,bardziej świetlista.
Jakkolwiek paradoksalnie to zabrzmi,przekuwanie
miłości w czysto platoniczną przyjaźń,pomimo całego
bólu,jaki z sobą na początku niesie,może być
fascynującym i nadspodziewanie owocnym procesem...

a wystarczy zastanowić sie nad znaczeniem kolorów
czerwieni i bieli ...... wtedy wszystko jest
jaśniejsze i nie dziwi metamorfoza "czerwień do
białości zmieniło."
Dominujący "...uśmiech przyjaźni..." wiersza,
wprowadził mnie w mentalne odczuwanie stygnącej
miłosci.

Nieźle to wykombinowałaś, nasza ulubiona poetko - to
przetapianie się barw, te niesamowite transfuzje
uczuć, a może i całych złożonych ścieżek
lirycznych!Ale ostrzegam: po bieli żaru niewiele
zostaje poecie do podniesienia tonu...

Żar sie rozpalił do białości.... to nie jest
bezpieczne zbyt.......

"Żar i tęsknota za Tobą
tyle dni i nocy,
czerwień do białości
zmieniło." Lekko i zwiewnie jak w rytmie tańca, w
objęciach lubego tańcząc walca - po treści popłynęłam
i niczego nie pominęłam ;)

Rozżarzony do białości wiersz. Ładnie zmetaforyzowany.

Wiesz, musialam sobie przeczytac to na glos...
zabrzmialo pieknie, jak... jak...bajka o szczesciu,
nadziei i przyjazni lacznie. Cudne to jest!

Szczęśliwie zakończone poszukiwania milości. Wiersz
pokazuje ogromną potrzebę kochania zakodowaną w
naszych sercach.

Ostatnio białe Serce podziwiałem... Tuż obok niego
leżało czerwone... A jednak białe bardziej mnie
ciągnęło. teraz wiem dlaczego :-) Piękny wiersz
rozpalony... żarem Serca :-)

Oddalenie potrafi studzić jedne serca, a inne rozpalać
do białości. Ta druga opcja bardziej mi sie podoba.
Ładny wiersz.

żar serca...
jego ciepło wybijany rytm tak wyrażnie słychać i czuć
w twoim wierszu przepełnionym tym pięknym uczuciem
płynącym z jego wnętrza...dobrym piórem napisany...