Zdruzgotanie

A dla mnie resztki, ochłapy Ciebie,
wcześniej przeżute i przetrawione przez nią.
Śmiesz mnie całować ustami naznaczonymi jej śliną,
dotykać dłońmi mającymi wyryte jej imię na przegubach,
noszącymi znak miłosnej przysięgi,
która niewiele dla Ciebie znaczy.
Mówisz do mnie słowa, którymi wcześniej ją karmiłeś
i patrzysz w oczy, nie wiedząc jaki ich kolor.
Dajesz mi czułość, którą z nią wyćwiczyłeś
a „kocham” jest echem porannego wyznania.
Nie dla mnie, rzecz jasna.
Nie masz pojęcia jak poniżające jest godzenie się na bycie tą drugą.
Masz nas dwie, więc możesz wybierać...
Och, jakże słodka jej niewiedza i spokój.
A ja?
Cóż mi zostaje?!
Błaganie o czas, choćby o chwilę z Tobą.
O odrobinę Ciebie, o woń uwięzioną we włóknach materiału.
Używasz pięknych słów.
Wielkich słów.
Jak mam wierzyć?
Czy mówisz to szczerze?
Bo gdybyś mnie kochał tak jak mówisz,
gdybyś naprawdę czuł tak szaleńczo,
to czy to wszystko nie byłoby jasne?
Co zrobiłeś z moją głową,
że mam oto czelność marzyć?
Co się zmieniło, że nagle mogłabym żądać byś był ze mną?
Jeszcze wczoraj, sekundę temu skarciłabym samą siebie.
A teraz?
Teraz czuję, że nie chcę już tak żyć.
Staczasz mnie na samo dno.
Kochając na raty odbierasz szacunek.
Nie wiem co mówić, robić, co myśleć.
Nie znam już samej siebie
i przeraża mnie ta wiedza.
Nienawidzę Cię za to, że tak bardzo Cię kocham.
I nienawidzę samej siebie.

autor

xxxnatalijaxxx

Napisany: 2014-06-30 Dodano: 2014-06-30 22:32:32

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie