W zgiełku po piętnastej
Z tego placu rozchodziłam się
na wszystkie strony,
po szynach na południe do domu,
północnie w kierunku liceum,
zachód miał być do spełnienia,
wschód do zatopienia w trudzie…
Westchnęłam kiedyś, by zmienić kierunek.
Tak bardzo chciałam jeździć ulicą Ku
Słońcu.
I to westchnienie Najwyższy wysłuchał.
Podarował drogę jak schody do raju.
Po piętnastej znów jestem na placu.
Zmęczona ilością stopni do nieba.
Mimochodem wpuściłam w siebie
przedwojenne fotografie
i zamieszkali we mnie dystyngowani
z parasolkami, w cylindrach,
tajemnicze panie za woalkami.
Pewnie też zadzierali głowę
na szpice przy skrajnych dachach,
na ekskluzywne fronty kamienic,
tętniło tu życie, nawet wtedy,
kiedy mnie jeszcze nie było…
autor
marcepani
Dodano: 2019-04-12 20:15:04
Ten wiersz przeczytano 1327 razy
Oddanych głosów: 30
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (26)
To czas zamknięty w starych fotografiach. Każdy z nas
ma "swój " czas. Pozdrawiam z podobaniem :)
Każde miejsce ulega zmianie. Nawet nie zauważamy tych
zmian. Fotografie są dobrym świadkiem tych zmian.
Pozdrawiam.
Każdy ma swoje miejsce i czas.Takie życie.Pozdrawiam.
Nostalgicznie, refleksyjnie, pieknie.
Dobrze sie Ciebie czyta.
Serdecznosci i podziekowania :)
Pozwolę sobie za Anną.
Pozdrawiam
(:
stare fotografie przyspieszają bicie serca.
Pozdrawiam serdecznie
Życie było kiedyś, gdy nas jeszcze nie było i będzie,
gdy nas zabraknie. Przeżyć musimy jak najlepiej to
dziś, które mamy. Wracać do przeszłości zawsze jest
wskazane.
Serdecznie pozdrawiam :)
każde miejsce ma swoją historię, ale najważniejsza
jest ta wypisana na sercu. Ja wciąż odnajduję coś
nowego na starych rodzinnych fotografiach.
i czas zatrzymany jak na starej fotografii
Pozdrawiam:)
Zatrzymujesz czas jak na starej fotografii.
Pozdrawiam:)