Zielony Uśmiech Prawdy

ta uśmiechnięta pani za zielonym szkłem
spogląda wciąż na mnie z ukrycia butelki
może myśli że myśli za mnie?
na przykład wykrzyknikami
zakrzyczanymi ciszą marzeniami
może myśli że ja spoglądać mogę
i widzieć zawartość
przez jej przejrzystość szklaną
i czystość zieloną?

nie wiem

no cóż
może w końcu powinienem spróbować tej pani
bo przecież nie musimy tak trwać banalnie
i bez wyobraźni snuć opowieści
o podróży na drugą stronę zielonego szkła
przecież w końcu możemy wybrać się razem
poza nazwane marzenie
poza ciemne światła i poza blade cienie

na takiej wyprawie banalnej i śpiącej
możemy śpiewać głośno
o zielonej szklanej głuszy
tej metaforze zielonego pustkowia
możemy krzyczeć że umiera pióro
i rodzi się pijany ptak
bo ta pani ma w sobie tyle piękna
że mogę je zobaczyć
i tyle takiej prawdy
która mogłaby mniej boleć
że wybiorę się z nią niemal wszędzie
gdzie zdoła mnie zaprowadzić


„Zielony Uśmiech Prawdy”

autor

Devko

Dodano: 2005-01-27 20:33:07

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie