Zima nie słucha

Ku pamięci - na ukorzenienie wspomnień...

Była pełna nieopowiedzianych historii.
Zdradzały to błyszczące oczy.
Co widziały? Połacie ziemi szczęścia, rozpaczy?
Piekło, piękno natury? Zachłanne drogi?

Szeleściła śmiechem, strzelała słowem,
błyszczała w pochmurny dzień słońcem
i dygotało w niej z tuzin tematów
ukorzenionych na zwykłe dzień dobry.

Czerń dla niej nie istniała.
Prędzej ogień, dym i trzęsienia.
Nieraz tańczyła na krawędziach.
Żyła pełną piersią - aż kiedyś ta,
okazała się być chora.

Nie spoczęła na szlakach,
do utraty tchu, do ostatnich godzin,
studiowała słowo człowiek, żona, matka.

Wczytywała się w to, co niesie życie.
Obok były wyboiste mapy, znikające góry książek,
co się dało brała, żeby miłość tłusto karmić.

Aż szczególnego
dnia z przytupem,
doczytała się - ostatniej strony…

Zabroniła płakać,
ale u nas - plucha…

Ukorzenia się jej uśmiech.

autor

marcepani

Napisany: 2019-01-12 Dodano: 2019-01-12 10:08:35

Ten wiersz przeczytano 925 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie