Zimowy spokój duszy

Zima śnieżno-biała otula konary nagich drzew,
okrywa je niczym troskliwie kochająca mama.
Pozostawiając na nich biały delikatny puch,
jeszcze sypie płatkami puszystego śniegu.
To znowu przykrywa je do zimowego snu,
A płatki śnieżne tańczą w rytm muzyki jej.
Surowa pani Zima nic sobie z tego nie robi?
powiewa chłodem bieląc wszystko w koło.
Wyściela jakby była białą upragnioną damą?
jakby to na nią się z tęsknotą wyczekiwało...
Z nadejściem białej damy życie zamarło?
znikły zwierzęta... pustką w lesie powiało.
Ciszą w lesie zaszumiało... na śniegu pozostał ślad,
cudowną świeżością zapachniał mi nagle ten las.
Napełnił smutną dusze radością ,wytchnienie jej dał,
pogodę ducha wlał spokojem napełnił mnie.

autor

Basia.andrutek

Napisany: 2013-01-24 Dodano: 2005-01-24 23:02:29

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie