Złotomgnienie

Wpadła do mnie na chwilę, nie dłużej
- tak mówiła. Czyż uwierzyć miałem?
Cała w złocie, w płomiennej purpurze,
pewna siebie i spragniona szaleństw.

Coś wspomniała o wietrze, flirciarzu
tym, co ciągle podrywał jej ciuszki,
gnał przed siebie i miał w sobie pazur,
który w sercu zbyt głęboko utkwił.

Z końcem lata zrodzone uczucie,
dla niej, rudej, w słonecznej odsłonie,
trwało wietrznie, dopóki nie uciekł
i zostawił, gdy zaczęła szronieć.

Uwierzyłem, czemu miała kłamać.
Listny pożar potrafi rozpalić,
lecz zadurzyć się w niej, chociaż barwna?
Z moim sercem wciąż w zielone gramy.

autor

MariuszG

Napisany: 2023-11-07 Dodano: 2023-11-07 12:37:59

Ten wiersz przeczytano 1274 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie