Złoty ptak

Gdy kawę Bóg wylał na niebo wieczorne,
Już zapomniałaś gdzie gwiazdy rozproszone,
Rzucone w niepamięć marzenia struchlałe
I kwiaty na dłoniach myślami stworzone.

Rzuć wszystko w ogień, niczego nie żałuj,
Spal swoją przeszłość, cóż dla ciebie znaczy
Te kilka słów głupich, uśmiechów fałszywych?
Zrób to właśnie teraz, by nikt nie zobaczył.

Zamknij mi usta, zabroń mówić prawdę,
Zamień na stal ciepło, wykuj ostrze noża.
Jesteś przecież wolnym szczerozłotym ptakiem
Niestety zbyt ciężkim, by wzbić się w przestworza.

autor

nosoul

Napisany: 2007-04-27 Dodano: 2007-04-27 20:49:55

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie