Zmierzch kozaka

Pani mi mówi jestem stary
pani nazywa mnie suwakiem.
A nie tak dawno jeszcze przecież
byłem młodzianem i to jakim.

Znała mnie cała Praga Północ,
Praga Południe i Śródmieście.
Ja w pojedynkę, że tak powiem
rządziłem wtedy w moim mieście.

Pani mi mówi żem łamaga
że pamięć mi już figle płata.
A ja pro pani jakbym dzisiaj
pamiętam nawet szkolne lata.

Pamiętam śpiewy, mordobicia
z kopytem w dłoni swe parady.
Dziś takich sztuczek już nie robię
coś mi przeszkadza nie ma rady.

A pani wciąż mnie się tak czepia
wmawiając przy tym, że jest żoną.
Ja pani przecież nie znam wcale
mam gdzieś frajerskie pani grono.

Alkohol mówisz łachu jeden
zrobił w mym mózgu spustoszenie?
Szare komórki mi powiadasz
zwinąć mi mieli te jelenie?

Mnie jeszcze w życiu nikt nie skubnął
tym bardziej znaczy się swojaki.
Przecież mnie tutaj wszyscy znają
i wiedzą kozak ze mnie jaki...

Suwak – od powłóczenia nogami

autor

Okoń

Napisany: 2004-09-16 Dodano: 2016-06-25 16:05:59

Ten wiersz przeczytano 860 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie