znacznik świtu

Z zajęcami co brnęły,
czas wieczna ostoja,
szepczącym cieniem,
zaklął odzew - wołam,

Pośrud skalnych cypli,
przycupnął wierzchołek,
mego pulsu znacznik,
zaklął odzew - boleść,

Winnych latorośli stos,
w chwili utleniony,
wzbił ku niebu niczym
głos z serca wydalony,

Brzasku srogość,
trasy jego nie zmyliła,
niezawodny brnął,
w inny nowy los,

Przełęcz między światy dwa,
przejdziesz to zrozumiesz!
Idąc zaklął słowny takt-
grot wytrąca z tłumu!

Instynkt niech prowadzi nas,
gdy samotność szumi,
Instynkt da wyraźny znak,
kiedy zakląć - umię!

autor

gki17

Napisany: 2006-10-09 Dodano: 2006-10-28 18:38:22

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie