Zniewolenie

Znów nieruchomo siedzę w cieniu drzew;
Dookoła radośnie rozkwita przyroda.
Przed oczami dom mój,
Jak zamknięta twierdza.
Nie daje zapomnieć
O mym zniewoleniu.

Znów w głowie czarne myśli
Kłębią się jak dym
Już radości nie ma,
Oczy pełne łez.
Widzę jak życie
Obok mija mnie.

I znów to pytanie
Nie daje mi spokoju;
Czemu los okrutnie
Ze mnie ciągle drwi.
Przecież tylu kłamców
Po tym świecie stąpa!

I znów w chwili rozpaczy
Czekam na noc.
Co zimną dłonią
Opuści powieki me;
W wiecznym śnie utuli
Rozwieje myśli złe

autor

Morfeusz

Napisany: 2004-07-10 Dodano: 2004-11-12 19:39:03

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie