Znowu wiosna

Wiosna nadchodzi, czuję w kościach.

Nastrój przedwiośnia jest ciężki,

szary, przytłaczający, choć czasem

przebijają się promienie słońca.

Wzmagające się poczucie samotności

wśród otaczających mnie osób.

Rozdrażnienie z byle powodu.

I ta iluzja panowania nad rzeczywistością,

a jednocześnie bezsilność.

Mimo to wszystko toczy się zwyczajnym rytmem.

Kolejne czynności od przebudzenia

napędzają mnie po kolei.

Zwalniam, by potem przyspieszyć na krótko.

Zmęczenie wymusza odpoczynek.

Szukam ciągle oznak życia,

czekam, tęsknię, wspominam.

Znużona zabijam nudę powtarzając

nieskuteczne zaklęcia.

Mam ciągle coś do zrobienia.

Zaległe sterty czegoś

i plany do wypełnienia.

Czasem

spełniają się marzenia.

Raz na lat wieeele.

Taka odskocznia od tego co boli,

co nie jest już do spełnienia.

Przed tym co przytłacza,

czego się boję.

Pozwalam sobie wspominać

spełnione marzenia.

Niepodważalne cuda życia

Ubarwiają nijakość nie do przebycia.

Wysuszają łzy, uspokajają palpitacje serca.

Wiosna... znowu kiełkuje powoli.


Sobota 7 marca 2009 r.

autor

violam

Dodano: 2009-03-28 16:09:03

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie