Żołnierska młodość

kiedyś byłem w wojsku, to dopiero było przeżycie....

Pada deszcz, znów brzydko na dworze
niebo płacze, jak jest smutno, o Boże!
moknie świat a ja siedzę wciąż w oknie
to ten deszcz i znów żołnierz w nim moknie.

Krople lecą, wszystkie dzwonią o stal
buty chlupią, my idziemy wciąż w dal
płynie czas, karabiny z senności rdzewieją
nie ma nas, tylko drzewa zmoknięte się śmieją.

Kręta droga i ścieżka przez las
tędy szliśmy, lecz już nie ma tam nas
dookoła zasieki i druty
mokre ślady, tylko buty i buty

Łąki łan, trawy w górę wodniście strzelają
jeden szum, to sie chłopcy po wolność czołgają
jeden cel a za nami nic tylko mgła
jeden żal, z żalu niebo nad nami wciąż łka

Granat padł, a tu serce me rwie się z rozpaczy
gdzieżeś Ty, kiedy znowu Cię Miła zobaczę
granat pękł, tylko ziemi trochę wkrąg jękło
żołnierz legł bo z rozpaczy serce mu pękło

Ale wstał, znowu idzie, zmieniony, już inny
ale wstał, bo miał serce kochanej dziewczyny
Poszli chłopcy, teraz chłopcy mocni jak stal
tylko mgła, ona łzawo wpatrzona jest w dal....

autor

Stachu

Napisany: 1987-09-08 Dodano: 2007-02-07 21:11:57

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie