ZOO *Pieśń druga*

Gdyby tak wiek wcześniej historia się działa,
kto wie jaki obrót sprawa by przybrała?
W wieku owym jednak Polska prężnie żyła,
poglądów i Synów już się nie wstydziła.

Młodzi przyszli rządzić. Mimo ojcowizny,
przed prywatą mieli interes ojczyzny.
Pomni tedy srogiej historii nauki,
wpajali patriotyzm w swe dzieci i wnuki.

Gdy wiek owych przemian miał się ku końcowi
był bratem - nie wrogiem - Polak Polakowi.

W tych to czasach zwierząt równouprawnienie
zniszczyło Zachodu tysiącletnie mienie.

Losem wschodnich braci srodze przerażone,
posła wyprawiły zwierzęta wzburzone.
Choć w stroju Adama i mróz w d...plecy szczypie
przecie jak Bóg Wojny groźnie okiem łypie,
nos do góry wznosi i w rozkroku staje
i takie Polakom ultimatum daje:

,,Cały świat postępu zgodnie odpowiedział,
gdy o zwierząt woli się tylko dowiedział,
zaprzestał hodowli, ściągnął jarzmo srogie
i wyzwolił zwierzy podgatunki mnogie.

Tu jednak widzimy, że brakuje wiedzy!
Nasi starzy, zmurszali, prostaccy koledzy,
żyjąc w ciemnogrodzie swych złudnych przekonań
nieświadomi wielkich Zachodu dokonań,
okoniem na drodze rewolucji stoją,
zaś przemian koniecznych, jak diabła się boją!"

Tutaj własnym żartem prawie się udławił,
chrząknął, łezkę otarł, po czym dalej prawił:

,,Dość stanowczo mamy burków ujadania,
panować w Europie musi jedność zdania!
Albo w sprawie zwierząt przymierze zawrzemy,
albo w strasznej wojnie w proch was rozetrzemy!
Te słowa ślą zgodnie Zachodni sąsiedzi,
teraz mów Polaku! Czekam odpowiedzi!"

Naczelnik wstał z wolna i idzie do posła.
Poseł gdy mu postać przed nosem wyrosła,
zgubił pychę z twarzy i wbił oczy w ziemię,
na której mieszkało niepokorne plemię.

,,Pozwól pośle drogi - tak Polak powiada -
w te odpowiem słowa, cytując pradziada:
Znajoma rozbiorów, walki i podboju,
zasługuje Polska na wieki pokoju.
I choć wiek się zmienił, trwa prawda niezmienna:
Pokój - rzecz to droga, ale nie bezcenna.
W Polsce posiadamy takową domenę -
Pokój? Tak. Lecz nigdy za Honoru cenę.

Mimo gróźb i zniewag, nie wyślem żołnierzy,
nigdy wojsko polskie pierwsze nie uderzy.
Lecz gdy próba przyjdzie, hartu dowiedziemy,
zaatakowani, bronić się będziemy!

Weź tedy ode mnie, słowa te znamienne
winny wiedzieć o tym narody ościenne -
Gdy nam wolność naszą wróg zabrać zamierza,
nie masz nad Polaka lepszego żołnierza."

Skłonił głowę poseł. Rad, nie rad odmowy,
w życiu swym nie słyszał tak dumnej przemowy.

Tak się rozpoczęła - kto zechce, uwierzy -
pierwsza i ostatnia Wielka Wojna Zwierzy.

autor

3140

Napisany: 2016-01-23 Dodano: 2016-01-24 17:51:02

Ten wiersz przeczytano 757 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie