zwiędły kwiat

wybiła północ, czwarta część dnia,
na ulicach pusto, jak w czasie burzy dach teraz bezludny
cień drzewa nieustannie powiększa się ze zgonem promieni słońca,
ma wtedy może lepszy też widok na iluzji fakt,
na której skałach cisza spokojem drga
wylewana dzbanami glinianymi
nad leśnym strumieniem i górskim zimnym potokiem

nawet i późno już, choć po drugiej stronie
rozkwita gdzieś zachwyt poranka
dziwiących się wciąż parze oczu
ślad stóp odciśnięty ginący wśród ropuch i króli w trawie zielonej
pamiętam śmiech
zdeptany zwiędły kwiat

i tam w pokoju bez ścian i okien siedzę, myślę
czy Cię kocham jeszcze
czy miłość jest jedną z najtrudniejszych nauk

autor

szaremajtasy

Dodano: 2008-04-26 23:35:20

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie