Zwierzenie.

Teraz tylko własnej śmierci ufam.
Wyciągam śmiało dłoń ku otchłani,
w której spokój gra na skrzypcach,
i melodia sama drga na mych ustach.

Czuję dziwny sentyment do życia,
które przecież było jak chleb - powszednie.
Do wspomnień - miłość, jak do dziewczyny,
co nie chciała mnie znać, bo słowa dusiłem.

Tak mi przykro z powodu rozczarowań,
których matka nie mogła przełknąć bez wody.
Książek nieprzeczytanych żal mi również.
Stron nieprzerzuconych w zapale wyobraźni.

Pustka już nie wróci po mych śladach,
by mi oczy wydrzeć w noc gwieździstą.
Teraz tylko własnej śmierci ufam.
Ufam, póki siły starczy na bezsenność.

autor

nikt

Napisany: 2007-09-15 Dodano: 2007-09-15 18:12:59

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie