Życia pęd

Budzik dzwoni bo już czas,
więc się wlokę nogą prawą.
Do niej lewa, jakiś wrzask,
na śniadanie już wołają

Sucho w ustach, chce się pić,
czajnik piszczy, kubek w dłoni.
Za oknem pięknie, chce się żyć,
wzdycham sobie, a czas goni.

Na zegarze za pięć szósta,
ja w motłochu, nie ubrana.
Rozgryziona słodka gruszka,
nerwy już z samego rana.

Czasu mało, ciągle mało,
ja-myśliwski piesek gończy.
Czy to ważne jak ktoś zaczął?
Czy ważniejsze jak ktoś skończy?

A po środku rzeczy sto,
ambicja spocząć nie pozwala.
Zrobić to i zrobić tamto,
czasem niemoc z nóg powala.

Niemoc całkiem ludzka rzecz,
dzień obraca fortuny kołem.
Trzeba wykuć żelazny miecz,
żeby nie tańczyć z Chochołem.

autor

HUZAROVA

Napisany: 2014-12-29 Dodano: 2014-12-29 07:28:59

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie