Życie jak teatr

Prozaiczne życie spycha nas ze sceny .
Gdzie stoi tłum ludzi których pragniemy.
Lecz gdy jesteśmy coraz bliżej .
Oni się odsuwają .

Nie złapią nas. Tylko śmiechem w oczy ranią.
A na scenie życie przybrało postać kata.
Przed nim nie ma ucieczki .
Ani ochrony. Tylko wieczna strata.

Głupota ludzi doprowadza do bólu twego .
Jak kołkiem w serce jest dwulicowość bliźniego.
Palą cię oczy gdy patrzysz na niego.
A serce przecież już je straciłeś .
Wyrwali je nawet tego nie ukryłeś.

Bez serca i oczu na scenie łkałeś.
Przed katem chwile klękałeś.
Świst toporu usłyszałeś .
I zasnąłeś w końcu tego pragnąłeś.

Ty odszedłeś .
Ja nadal twardo niestety stoję.

autor

misiu-m18

Napisany: 2008-05-11 Dodano: 2008-05-12 00:06:54

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie