Życie jest...?
Zanurzona w oceanie myśli
próbuję zrozumieć człowieka
czas teraźniejszy staje się przyszłym
na nowe myśli czekam
i nic nie rozumiem i nie wiem dlaczego
skomplikowane są ludzkie twarze
co było proste i zrozumiałe
dzisiaj dalekie od moich jest marzeń
i krzyczeć bym chciała i tupać żałośnie
ściśnięta gdzieś w sobie ginę
a w oceanie płynących myśli
coraz czarniejszą czuję głębinę
powietrza brakuje nie mam już siły
leżę gdzieś na dnie samotnie
gnieciona życiem ciągle upadam
chociaż podnoszę się wielokrotnie.
autor
sylwiam71
Dodano: 2014-02-19 20:15:37
Ten wiersz przeczytano 1099 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (21)
zwykle to co prawdziwe bywa też smutne choć końcówka
wiersza daje niesie optymizm
Bardzo smutna refleksja...
Pozdrawiam, sylwiam :)
trzeba się podnosić i walczyć pozdrawiam
Wiersz jest mi bardzo bliski Sylwio. Pozdrawiam Cię
bardzo serdecznie
Sylwiu, mądry i piękny wiersz. My wszyscy w życiu mamy
takie chwile czarne bez wyjścia, to znów się
podnosimy, a to wszystko dzięki wierze, nadziei i
miłości.
Cieplutko pozdrawiam.
Podnoś się, to Cię wzmocni. Pozdrawiam Sylwio