Życie zdechłego karpia

z dnia na dzień
nie szukam niczego co było by mi ciężarem
tródniej jest mi znieść rosnące obelgi za oknem
a ciężar zapleciony z ostów patrzę i krwawi ciemny wzrokiem
łzy ociekające po betonowych rynnach iskrzą i skarżą że
ciężko bardzo ciężko wypowiadać słowa
słowa których nikt nie słucha
słowa których nikt nie słyszy
a ja sam nie uniosę już nowych oczekiwań
kilogramowa torebka ważąca tonę zapleśniałych donosów i skarg
które pchają cię w przepaść
jedno kopnięcie zabija lub wynosi w przestrzeń
a tu tylko zamach a na kopa brak sił
padam i wyciągam kopyta
a mrówki zjadają resztę ścierwa pozostałego po piotrze

autor

13-13-13

Napisany: 2009-08-02 Dodano: 2009-08-03 15:32:54

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie