Życiorys Buntownika

Myśli mnie przerażają, biegnę coraz szybciej
I szybciej, serce bije mocniej, nerwowo ściskam dłoń

Wiatr jest moim przyjacielem, wysusza łzy,
Chłodzi rozpaloną twarz, wnętrza nie zdoła
Nic nie zdoła…
Ale mnie rozumie, tak, on wie jak ciężko jest samemu,
Jak smutno, jak pusto i jeszcze ta cisza...
Wokół mnie taki spokój, ład, porządek
Zupełne przeciwieństwo mojego życia, nie pasującego do reszty klocków
Budujących świat!
Może, gdyby zegarmistrz cofnął wskazówki zegara…
Ach, to przecież absurd, kolejny przebijający moją myśl
Same urywające się drogi, sprzeczności, słabości
Są moim codziennym chlebem…
Lecz jednak burza uczuć, to największy kataklizm
Jaki może się zdarzyć na oceanie spokojnej wędrówki
Ku szczęściu…
Skąd ja znam to słowo? Za dużo filmów…

Nie zatrzymam się, będę biegła do utraty tchu
A potem znów się obudzę i będzie nowy dzień i tak już ciągle
Będę się zmagała z życiem, z myślami, z sercem
W którym nadal burzą się fale…

autor

atlanta

Dodano: 2004-05-14 19:06:31

Ten wiersz przeczytano 680 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie