Żyję już tylko z rozpędu...

Żyję już tylko z rozpędu...
A może z ludzkiego błędu?
Pozbawiona wody i tlenu...
Żyje już tylko moja zewnętrzna powłoka
Sama nie wiem czemu...

Bo duszy już nie mam
Zabrano mi ją wraz z całym ciepłem
Sądziłam, że jest mi ona niepotrzebna

A nie oddycham
Serce mi nie bije
Ale są to tylko techniczne szczegóły.

Czy można żyć nie żyjąc,
Oddychać bez tlenu,
Czuć tętno po zawale?

Tego nie wiem wcale.
Nie jestem lekarzem.
Ale kroplą w morzu ludzi
Pluszczącym u wybrzeży życia...

Życia prawdziwego lub zwyczajnej egzystencji
Na planecie pełnej ludzi mi już nic nie pomoże...

Chyba, że odżyję...
Z rozpędu
Albo z ludzkiego błędu
Topiona w utlenionej wodzie...

autor

Sabath

Dodano: 2007-07-02 20:02:51

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie