zza kurtyny nicości

...bo nie dana nam była jesień...

w snach tam wracam
zza kurtyny nicości wyłaniają się wspomnienia
i znowu czuję ból…
bezwiednie krocze parkowa alejka
wiatr ugina puste gałęzie
nagie drzewa płaczą deszczem
one jeszcze pamiętają…
mimowolnie siadam na tej ławce
dotykam dłonią wyrytych inicjałów
stworzyłeś je tym samym nożem który wbiłeś mi w serce
na mojej twarzy czarne strużki zaschniętych łez
pustym spojrzeniem ogarniam cały ten jesienny świat
szare liście toną w błocie
deszcz chłoszcze martwą ziemię
ponure niebo kryje ten żałosny obraz przed wzrokiem Boga
a ja siedzę na ławce i szukam pocieszenia wśród mroźnej ciszy…
bo nie dana nam była jesień

autor

cisza

Dodano: 2006-11-20 18:33:07

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie