Aluminiowe życie.

Nie wiem, nie rozumiem.
Poszedłem gdzie indziej , a miał być inny finał.
Zatraciłem swe myśli i marzenia jak dobre piwo drożdże.
Już mi życie nie smakuje, nie ma tej piany,
jak na górskich zimowych dachach.

Bąbelki są sztuczne, tak samo jak moje życie.
Zamiast szkła zielonego zamknąłem się w aluminiowej puszcze.
Żeby udawać że jestem jeszcze młody,
poddałem się pasteryzacji,
i to było najgłupsze.

Oddaliłem się od tych co są mi najbliżsi,
zrobiłem się tani.
Każdy może mnie kupić.

autor

Horn Mielnicki

Napisany: 2007-05-11 Dodano: 2007-06-27 18:27:14

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie