Chaos osiadł nam na ustach

siadam wewnętrzną siłą zmuszony
na chodniku przy przystanku i wyjmuję telefon aby
przycisnąć klawisz skrótowy dyktafonu
i opowiadać gumowym uszom co mają oczy
usłyszeć chcą patrząc tak
minął dzień mi jak

wziąłem puszkę życia
rozrobiłem ją wódką
pomalowałem całą powierzchnię wszechświata
niewidzialną wymyśloną obmacaną zbuntowaną i cyniczną
farbą

jeśli się mnie dotkniesz teraz
już nigdy nie zmyjesz z ust tej próżnej palącej substancji
ale i tak
już nigdy nie pozbędziesz się z mózgu
tego wirusa
nie wybielisz pamięci z plam mojego
tu bycia
życia miziania płakania
i picia i ćpania

wybacz nam że nie umiesz mnie skasować
że te wspomnienia powodują
dysfunkcje
nasze wspólne plany nie zaznały spełnienia
tak jak my nie zaznamy

a może szansa nieskończenie ostatnia
pobaw się ze mną w udawanie udawania


ale jak mam być kimś dla ciebie
skoro ja nawet nie wiem kim jestem

w koszyczku ze spinaczami
przez wiatr rozhuśtani
zawieszeni na sznurku do wieszania

prania...

autor

Zalovana Martuś

Napisany: 2013-08-29 Dodano: 2013-08-29 05:57:34

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie