Dusza, ciało, pustka

...tak blisko, a tak daleko...

Pokój – cztery ściany
Pustka w nim ogromna
Stan dość opłakany

Kiedy Ciebie tu niema
Gdzie byłaś od zawsze
Zostały wspomnienia

Tuż obok się kładłaś
Spoglądam na to miejsce
Gdzie zasypiałaś

I zasypiam i ja
Upojony nieszczęściem
Kolejna noc mija

Budzę się, obracam głowę
Nie ma nic… pustka
Widzę łóżka połowę

Nawet przez senność
Nie złamałem granicy
Czując Twą obecność

Czuła dusza, zamulona
Przyzwyczaiła ciało
Że obok leży ona

Lecz jej już dawno nie było
Nawet gdy leżała obok
Co innego się jej śniło

Uciekała w sen do innych
Krain z bajek, baśni
Niestworzonych, pięknych

Aż dusza w końcu zabrała
I ciało Twe daleko
A ma wtedy płakała

Bo byłaś blisko tak
A jednak daleko
Teraz daleko jak…

…jak wówczas gdy blisko…

autor

Mefo

Dodano: 2009-05-07 00:15:10

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie