Dwoistość spadania

Co dobę z każdym porankiem
Siedzę na wzgórzu wraz z moim kochankiem.
Kontempluję z nim przestrzeń będącą przed nami,
Oraz myśl jedną zwaną spadaniem.

I tak-stojąc przed urwiskiem,obiema nogami
robimy krok naprzód w przestrzeń-przed nami.
Nie dotykając ziemi spadamy już na dół
Zbliżając się jednak niefortunnie ku niebu.

Spadamy w obłoki tonąc jak w woalce,
Szczęściem zatopieni splatając swe palce,
Spoglądamy na dół,gdzie wśród kamieni
Złączeni kochankowie na wieki usnęli.

autor

Surreal

Napisany: 2006-05-07 Dodano: 2006-05-18 00:21:55

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie