Dzwon

Zegar na wieży katedry sennie bije i bije i bije
tak jakby na alarm wzywał
błaga potem prosi a może krzyczy
sama nie wiem
nagle....Milknie
me serce zaczyna łopotać
niczym flaga na wietrze
dusza próbuje krzyczeć, błagać

Lecz.....Dzwon nadal milczy
nie słucha mych próśb, krzyków, błagań
jest na to obojętny
Księżyc zaczął swoją nocną przechadzkę
a ja nadal czekam kiedy dzwon się znowu odezwie
lecz On obrażony dalej milczał

Syreny zaczęły wyć
w domach pozapalały się światła
wyły w wniebogłosy
Dzwon wiedział co się dzieje
a one dalej wyły i wyły
zapowiadają coś złowrogiego
złowrogi czas
czas wojny
czas bólu, nienawiści, cierpienie, smutku, samotności

autor

Bertunia

Dodano: 2012-01-14 17:02:50

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie