Feniks

"wszystkim którymi zawładnęły ich własne cierpienia/wspomnienia/marzenia/dążenia"

Mrokiem wieków spowity, którym stopniuje, stopniuje swoje ciemności. Mknie do przodu po schodach ku przyszłości

wierzący, a niewierny,
pewny, a zakłopotany,
jedyny, bezimienny,
wolny, a spętany.

Pobłogosławiony myślą, której jednak zrozumieć mu nie dane. Przemierza równiny kłamstwem zalane

zdradzony, a pocieszony
upadły, a odrodzony,
odmienny, a zrozumiany,
przegrany, a uratowany.

Bólem tworzenia dręczony, wije się w swym wewnętrznym ogniu. Spadając i krzycząc, wyciągając dłonie ku wspomnieniu

niepokorny, a poskromiony,
w niebezpieczeństwie, a chroniony,
wybrany, a napiętnowany,
biegnący, a stojący w miejscu.

Obraca się w końcu, a w oczach jego lśnią łzy. Łzy spełnienia. Pada by powstać po drugiej stronie widzenia.

autor

Emptylessness

Napisany: 2008-03-04 Dodano: 2008-03-04 16:56:26

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie