Klara i Lucjan

Czystość Klary jaśnieje dopiero w świetle Lucjana
A jeszcze parę lat temu tupała, że na jego obecność jest skazana
Bosa, Biała Dama drepcze ścieżyną ogrodu
Właśnie podkradła trochę miodu
Białą koszulinę podciąga i zmyka
Przedziera się przez krzaki, ucieka do swego strumyka
Zasiada na pniu pełna radości, palce moczy w miodzie
Nagle krzyk roznosi się po ogrodzie
To znowu oni! Posiedzenie w edenie me przerywają
Już słychać śmiechy i to o czym gadają
Ten smarkacz jest moim utrapieniem
Polityka brzęczy w mych uszach, ale nie to jest mym zmartwieniem
Kolejne pare godzin na ławce przy klombie
Czytanie mu dziwnych książek o panu, który drzewo rombie
A mój eden? Moje ptaki? Moje chmury?
Właśnie wysłannik stamtąd przyszedł, mój przyjaciel kot bury
A on kolejne jeszcze dziwniejsze książki przynosi
O czytanie słowników obcojęzycznych prosi
Słońce już czerwone zmyka za mą górą
Czuje złość, zimno, gorąco pod skórą
Mały Czarny Pan odjeżdża, daleko, daleko
A ja w przypływie radości biegnę po królewski napój-mleko!
Świerszcze cykają, żaby rechocą
Jakże pięknie w ogrodzie jest jeszcze nie głęboką nocą
Siedzimy tak sobie pod dębem, na trawce
Mój bury kot miałczy i każe iść, a tam książka na ławce
Smutno mi się trochę zrobiło
Bo wiem, że między nimi naprawdę zaiskrzyło
Minęły lata moje ukochane
I ukazuje się, że me serce na niego jest jednak skazane
Czarny Pan daleko, w Azji
A ja podróżując z ciekawości do kraju szejków zawitałam przy okazji
Długa nie była ta nasza droga do spotkania
Oddając książkę sprawiłam, że doszło do wzajemnego rozkochania...

autor

chaber

Dodano: 2006-11-24 22:13:44

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie