O Lulusiu Tuptusiu który został...

Część druga:)

Zimno, rzecz względna, przy moich zaburzeniach termoregulacji przy
plus dwóch stopniach, rzekłabym sybir, inny powiedziałby fajna pogoda,
ale to byłby ktoś inny, zdecydowanie nie ja. Cóż oniemiałam, uśpiona hipnotyzerskim spojrzeniem czworonoga, zastygłam w bezruchu, jakbym na moment zawiesiła się w czasie.
Z tego letargu szybko sprowadził mnie na ziemię klakson zbliżającego się samochodu. Byłam wolna, przez chwilę. Pies zniknął ze skrzyżowania, swoim psim pędem ruszył na dalszą wędrówkę, pozostawiając mnie z dręczącymi myślami, niepewnością, która z minuty na minutę stawała się moim natręctwem, z tym dniem zapomniałam czymże jest wolność umysłu,
opętana zdarzeniem dnia, nie dawałam spokoju własnej wyobraźni. Różne myśli kłębiły się po mojej głowie, szukałam racjonalnego wytłumaczenia dla zaistniałej sytuacji, mózg próbował wypierać myśli o nieszczęśliwym życiu Lulusia o tym, że z pewnością ma rodzinę, a na moje osiedla sprowadził go zapach gotowych do miłości suczek. Zła w podświadomości wróciłam do domu, z lekkim żalem do własnego pupila, rozpieszczonego do granic wszelkich możliwości, małego podgryzającego mnie chuligana, jakby to on był winien, że trafił do domu pełnego miłości. Cóż, w oczach miałam spojrzenie, którego nie mogłam wymazać, obraz który na stałe wtopił się w moje myśli. O całej tej historii opowiedziałam mojemu mężowi, który znając moje podejście, nieco chorobliwe, odnośnie krzywdy zwierząt, w sposób naturalny i bardzo szybki sprowadził mnie na ziemię słowami cyt; " będziemy go karmić, nic innego nie wchodzi w grę" I z tym, jakże kluczowo brzmiącym zdaniem, dźwięczącym w mojej głowie niczym najgorsza muzyka świata, zasnęłam. O poranku, po nocy, która minęła jak jedna krótka chwila, wstałam, jak gdyby o o całą noc silniejsza, nie ON na pewno ma rodzinę!!! To niemożliwe, żeby ktoś chciał się pozbyć takiego psa. Mój mózg zaprogramowany przeze mnie i nie wiadomo skąd biorące się w nim pokłady sił wytłumaczył sobie, ku uciesze dla mojej podświadomości, że mogę być spokojna. Zrobiło mi się bardzo przyjemnie, nastrój uległ znacznej poprawie, jednym słowem odetchnęłam z ulgą, jak się okazało, na bardzo krótko. Wieczorem, podczas biegania które kocham ponad wszystko, na tym samym skrzyżowaniu, zobaczyłam tego samego psa, było to samo spojrzenie, te same myśli, tylko moje reakcja była znacznie inna.

CDN...

autor

sylwiam71

Napisany: 2014-03-01 Dodano: 2014-03-01 12:30:47

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie