My Słowianie

https://www.youtube.com/watch?v=rr1DSgjhRqE Uczulam czytających, wiersz może być kontrowersyjny.

Błądzę w świecie książki, po Nawii - Wyraju,
witam Świętowita z czwórgłowym spojrzeniem.
Gdzie pragniesz Welesie, ducha mego przenieś,
resztę Swarożycu, jak zechcesz domaluj.

Stary dąb na wzgórzu i kamień ofiarny,
kąciny po lasach pilnowali Żercy.
Komu przeszkadzało - koniec dzieło wieńczy,
Dadźbóg, Makosz, Perun a w finale Żalnik.

Co mamy obecnie, kościoły w niebiosa,
coraz bardziej puste, murami nas straszą.
Obcy przyjechali i żyją próżniaczo,
taca jak widzicie, piąty bieg już włącza.

Czy jestem kacerzem, daj słowiańską wiarę,
inni mają swoją, kniaź utrupił naszą.
Księżulkowie mili rękawy zakaszą,
bo dziś zabierają... więcej niż nam dają.

A Greccy bogowie śmiechem się zanoszą,
mitologia w szkołach jak na piedestale.
Wołchowie niestety nie mogli ocaleć,
ścieli ich na zawsze przytępioną kosą.

"Folklor słowiański zachowywał bardzo długo, prawie do dziś dnia, podstawowe zręby tradycyjnego poglądu na świat i jego projekcję sakralną." - Aleksander Gieysztor.

autor

anula-2

Napisany: 2019-10-14 Dodano: 2019-10-14 09:31:04

Ten wiersz przeczytano 3292 razy

Oddanych głosów: 89

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie