okno

były stare, były młode
pomarszczone i gładkie
jak komunijne sukienki
udekorowane kwiatami
na kamiennych parapetach
w plastikowych pudełkach marzeń
wypatrywały synów
zagubionych w życiu
i kochanków
którzy przychodzili z bukietami
nie raz
i na umówioną godzinę
mężów wracających z drugiej zmiany
z pustymi rękami
ci zwykle gubili klucze


one tam były, otwarte
jak całodobowy
i morze, które nie zabarykaduje się
przed żadną łódką, jachtem
czy łajbą
niepohamowana łza
w której zmieści się bezmiar wzruszeń
słony smak bursztynu
aksamitny grzbiet delfina
kryjący się za firanką
i niedyskrecja mewy
szlochającej zbyt
nachalnie


ktoś rzucił kamieniem w okno
to dzieciak sąsiada
rozpryśnięte szkło na podłodze
na twarzy
wbite w oczy
sople nie do wyjęcia
schyla się, zbiera w obie dłonie
resztki
swojej tęsknoty
zapala papierosa
ćmi światełko
nocą
znów jest, zawsze będzie
jak ta latarnia
samotnie wzywająca statki


kochanek nie przyszedł na umówioną godzinę
druga zmiana
dawno dobiegła końca
w kasynie gwar
syn się zaćpał
neony reklamują znieczulicę


patrzy się na wprost
wytęża wzrok
oniemiały
krzykiem wewnątrz
zakleszczona w kwadratowym świecie
wypatruje szczęścia
w pustej ulicy

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2018-06-27 Dodano: 2018-06-27 22:04:43

Ten wiersz przeczytano 984 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie