Prowokacja

Polsko! Drożyzno moja! Ty szargasz me zdrowie,
Ile się teraz cenisz, Niech każdy się dowie,
I niech płaci. Dziś marność Twą w całej ozdobie,
Widzę i opłakuję, bo ciężko żyć w Tobie.

Państwo śnięte, które przechodzisz czas pechowy,
I dajesz szargać imię swe wedle ich zmowy,
Ponadludzki, jest ten, co zwie się Twoim ludem,
Bo od dziecka, zaznawać musi losu z trudem.
(Gdy po nowe daniny, na niby opiekę,
Rząd Twój rece wyciąga, nam cisnąc powiekę,
Że już człek sam bezwładnie wokół widzi wrogów,
Z prośbami nadaremno śpiesząc się ku Bogu).
Tak nas jarzmi tym trudem, bo nie Ty - wiadomo,
Pod Twym godłem schowane, dostojników grono.
Od tych ich łgarstw obleśnych, od tych słów skażonych,
Nasz Polski, nadwiślański dom jest podzielony.
Od tych głów już nie chcianych, choć tworzą elitę,
Owoc pracy co zżera, popijając żytem.
Gdzie burzę robią świeżą, gdy stara nie działa,
Gdzie na klęski i wieńce, propaganda działa.
A wszystko przepisane, sąsiadom za miedzą,
Dzieloną za to stawką, ryby grubsze śmierdzą.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-03-06 Dodano: 2022-03-06 03:33:26

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie