PRZESZKODA

Powstała - niczym góra przesłaniająca horyzont,
co wznosi się swym szczytem sięgając nieba.
Stojąc przed jej czołem niczym posąg zastygam,
nie mogę wyrwać się z objęć jej cienia.

Wyrosła - niczym drzewo pośrodku mej drogi,
co uschniętą gałęzią w mój umysł się wdziera,
pożółkłe liście tworzą wiatr złowrogi,
co serce me łamie i rozum odbiera.

I wciąż trwa i płynie - niczym bez dna rzeka,
która nurtem spiętrzonym brzegi swe kruszy.
Stojąc zbyt blisko z twarzą w dłoniach czekam,
aż słońce wzejdzie i wodę wysuszy.

I tak trwam zbyt zmęczona w bezpiecznym kaftanie,
ze zmysłami w dłoniach, psychiką zszarpaną,
padając na kolana na zimne posłanie...
jestem białą kartką na wpół przetarganą...

autor

Paticzek

Dodano: 2009-08-26 18:13:43

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie