sonata niebieska
jeszcze w nutach strzępią się chmury
ale mrok zmusza do uderzenia w czarne
klawisze
noc przechodzi przez nas rozsypując
gwiazdy
wysoko nad pięciolinią
unosisz ręce
za ostatnią oktawą
czujesz dotyk sprzed setek lat
cisza nie rzuca cieni
https://www.youtube.com/watch?v=iMyo8I8AKmY
autor
amarok
Dodano: 2022-07-01 20:53:43
Ten wiersz przeczytano 2817 razy
Oddanych głosów: 70
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (49)
Prawdziwie niebiańska:)
https://wiersze.kobieta.pl/wiersze/-moze-podwojna-heli
sa-432043
tak sobie myślę Wilku, że gdyby do fortepianu
dobudować jeszcze ze dwie oktawy, to te najwyższe
dźwięki byłyby... niesłyszalne - co nie znaczy -
nieistniejące;
i tak odbieram Twój wiersz - w najwyższych rejestrach;
nasze oczy dotyka światło sprzed setek lat, więc i
"cisza nie rzuca cieni";
świetny zapis;
pozdrowienia dla Watahy z Wilczusią na czele :)))
/dotyk sprzed setek lat/ mnie zaintrygował
Pozdrawiam :)
No, drga i porusza, a nawet wzrusza.
Bardzo mi się podoba . Z pozdrowieniami dla autora ;-)
Wspaniały!
Pozdrawiam serdecznie.
Rozmarzyłam się i zasłuchałam w ciszy. Cudne metafory.
Miłego dnia :)
unosząc ręce... oddajesz się chwili - nic nie jest
ważne tylko TA chwila
To tak jakby rozłożyć ramiona i chłonąć wszystkimi
zmysłami i trwać po bezkres w idealnej ciszy,
pogodzonym.
Wspaniały,
pozdrawiam.
znakomity Wilku
nieziemski klimat.
Dawno Cię nie było amaroczku :) wracasz z takim
cudeńkiem, że aż oczy iskrzą się z wrażenia :)
Serdeczności :)
Uroczy wiersz- z przyjemnością i rozmarzeniem
czytałam. Pozdrawiam serdecznie z podobaniem, życzę
udanego i miłego weekendu:)