WIATRU WIOLINOWA STRUNA
Związany węzłem naszej tajemnicy
grywam na wiatru wiolinowej strunie
a echo niesie i pod niebem krzyczy
do słońca wątłe wyciągając dłonie
upadłe dusze ze snów niewyśnionych
wtórują dźwiękom niewidzialnej harfy
złapię choć jeden życiodajny promyk
uwolnię myśli śpiące pośród martwych
srebrnymi łzami powypełniam źródła
i nurty rzeki pochłoną milczenie
otchłań rozproszę abyś znowu mogła
mojej muzyki być zaklętym brzmieniem
nie pęknie wiatru wiolinowa struna
dopóki kamień tam na wzgórzu leży
bo na nim ryta jest tajemna runa
i dusza płonie i ten co uwierzył...
autor
Sfinx
Dodano: 2008-12-02 10:35:57
Ten wiersz przeczytano 3101 razy
Oddanych głosów: 91
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (64)
Rzadko komentuje wiersze na tej stronie. A skoro już
komentuję, to coś musiało sie stać i mnie poruszyć. No
i się stało...
Ten utwór jest świetny!!!!
Chylę czoła przed Twym talentem.
za dużo tutaj wiolinowych kluczy....ale treść jak w
krainie baśni... o miłości, jakaś ty piękna...;-}
piękny wiersz... "zaklęte brzmienie" przypomina mi
dlaczego wciąż wierzę...
Piekny przekaz......Wierzę w ten wiatr i jego struny,
co tak potrafią nutę ulotną
aby nie znikła w mrocznych milczeniach
tajemnym czarem serca zamotać…
Bardzo na miejscu!
Dużo poezji w tej poezji
zasłużona pierwsza strona!!
Wiersz bardzo pieknie napisany. Stawiam go na
pierwszym miejscu TOP'u.
Wierz w pełni dopracowany o dobrym warsztacie. GRTL :)
Jak zwykle -czysta poezja.Brawo
Pięknie opracowany wiersz , ale na pewno nad strona
techniczną dominuje tutaj liryczny klimat ,który
tworzysz w wierszu poprzez umiejętny dobór słów
przepleciony lekka nutą smutku i melancholii ...
Pisząc komentarz do twojego wiersza, zawsze robię to z
czystym sumieniem, choćby był ociekający lukrem, bo
wiem że na to zasługują te piękne liryczne wiersze,
które można śmiało porównać do sławnych poetów
polskich, ostatnio czytanych przeze mnie. Cóż mogę i o
tym powiedzieć? Że tylko pozazdrościć talentu.
Poetycko prowadzisz nas przez swe myśli ..
Pięknie zrymowany wiersz, wart oddanych nań
głosów.Melancholii głosy płyną wartko oddając duszę
romantycznej miłości w rytm granych przez wiatr
wiolinowych strun.Cudo.Takim utworom nie trzeba
schlebiać, one same pracują na swoją
wartość.Pozdrawiam.
Cóż - zaniemówiłem prawie. Wiersz porywa, a rytm
kołysze. Jestem zadziwiony niezwykłością i lekkością
tworzenia. Jestem po prostu zachwycony!
Oby znowu mogla być brzmieniem..
Wiersz tak misternie skonstruowany, że wkrada się w
zakamarki duszy, których istnienia nawet nie
podejrzewałem. "mariateresa" trafnie to ujęła:
"odbieram Cię... sercem".
Życzę tylko tak udanych utworów.