WIATRU WIOLINOWA STRUNA
Związany węzłem naszej tajemnicy
grywam na wiatru wiolinowej strunie
a echo niesie i pod niebem krzyczy
do słońca wątłe wyciągając dłonie
upadłe dusze ze snów niewyśnionych
wtórują dźwiękom niewidzialnej harfy
złapię choć jeden życiodajny promyk
uwolnię myśli śpiące pośród martwych
srebrnymi łzami powypełniam źródła
i nurty rzeki pochłoną milczenie
otchłań rozproszę abyś znowu mogła
mojej muzyki być zaklętym brzmieniem
nie pęknie wiatru wiolinowa struna
dopóki kamień tam na wzgórzu leży
bo na nim ryta jest tajemna runa
i dusza płonie i ten co uwierzył...
autor
Sfinx
Dodano: 2008-12-02 10:35:57
Ten wiersz przeczytano 3100 razy
Oddanych głosów: 91
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (64)
Piękny wiersz o nadziei. Barwne twoje słowa. Pełne
koloru i dźwięku. Dziękuję że mogłam wejść w świat
twoich marzeń.
Wspaniały opis miłości. Oryginalne środki wyrazu.
Bardzo dobry wiersz.
piekny milosci swiat stworzyles wzrusza i rozmarza
pozdrawiam:)
Smutna ta wiatru struna, ale w tym smutku można też
pozytywnie się rozmarzyć. Wiatry się
zmieniają.Mistrzowsko przekazany nastrój romantycznych
wspomnień.