P o e t o

Zanim padłeś, jeszcze ziemię pożegnałeś ręką
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło.”


Wór popiołu, szary całun nieba
okrywa szeptem dni zgliszcza
i tylko strzępki tych wierszy
zrywają się jak nietoperze
czernieją im oczy-w przepaść.

Ulicami, przy straży kamienic
z twarzą nakrytą obłędem
przeciska się cień m i l c z ą c y
zostawiając nić krwi za sobą
testament, piórem bolesnym.

Otwiera dłoni swych szkatułę
z ukrytym opuchniętym sercem
ociekającym czerwienią nocy;
przysłonięty łuny skrzydłami
zlepia jego kawałki-pękło.

autor

Widmo

Napisany: 2005-08-27 Dodano: 2005-08-27 13:14:26

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie