Wracam...

Wracam, za serca idąc głosem
do zapomnianych ścian i progów,
do tajemniczych w kątach mroków
i do błahostek, które dzisiaj
tak duszy mojej bliskie, drogie
i swą prostotą ujmujące
były mi kiedyś codziennością,
były jak niebo, woda, słońce.

Wracam do ścieżek zagubionych
między leszczyny i łopiany,
pajęczych nici poplątanych
i zakamarków w których cisza
jak dobra matka mnie kołysze...

więc wracam...

autor

sael

Dodano: 2006-12-13 10:00:20

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie